Seeking for thrills in New Zealand!

Ok mensen, ik heb weer even de tijd gevonden een samenvatting te maken van de afgelopen weken, of zeg maar gerust de afgelopen maand. Wees erop voorbereid dat dit wellicht een lang verhaal gaat worden!

Nadat we op 7 februari in Auckland de campervan hadden opgehaald, gingen we eerst richting Northland om hier een kleine week door te brengen. Northland is, zoals de naam het al zegt, de meest Noordelijke streek van Nieuw Zeeland. De eerste plek waar we heen zouden gaan was Whangarei, waar we 4 nachten gingen couchsurfen bij Stu. Dit bleek een erg (hyper)actieve man en we hebben dan ook geen minuut stil gezeten! Het begon al toen we aankwamen. We waren rond 4 uur aangekomen en moesten ongeveer een halfuurtje wachten tot Stu thuis was. Nou werkelijk, hij was nog niet thuis of hij zat al klaar op de bank met een boekje van de omgeving om te bekijken of we misschien nog iets konden doen die middag. Na een paar minuten stelde hij voor om een kleine wandeling te gaan maken. Aangezien hij het zo bracht, als een kleine wandeling, stemden we er mee in. Dat moest toch kunnen nog net voor het eten aan? Think again.
Annette, een andere couchsurfer uit Duitsland kwam ook mee en zo stapten we vol goeie zin in de auto. Het bleek nog zo'n 20 minuutjes rijden en op een gegeven moment zei ik tegen Sabrina: 'Hmm, ik begin nu toch wel wat trek te krijgen'. Ik was hiermee niet de enige, want ook Sabrina begon al zin in eten te krijgen. We hadden natuurlijk net die dag ook eens vroeg geluncht voor de verandering.. Maar goed, we zouden er bijna zijn, dus het kwam wel goed. Ware het niet dat Stu juist op dat moment tegen ons zegt: 'Zien jullie die berg? Die gaan wij beklimmen!' Ehm, pardon? Sabrina en ik keken elkaar aan, hadden we dat wel goed verstaan? Helaas lieten onze oren ons niet in de steek en was het waar, we zouden echt die berg gaan beklimmen. Of het door de gedachte kwam of niet, geen idee, maar ineens begon ons hongergevoel een stuk te groeien.
Eenmaal op de parkeerplaats vroeg Sabrina dan ook maar hoe lang de wandeling ging duren. Met het antwoord van 40 minuten waren we op zich tevreden, dus gingen we de uitdaging aan. Like I said before; think again! We waren nog maar net begonnen of ik begon me al licht in mijn hoofd te voelen van het gebrek aan suiker en de inspanning die hierbij geleverd moest worden. Gelukkig waren dit enkel de eerste minuten en ging het al snel beter. Stu had er echter een enorm tempo in en vooral Sabrina had hier erg veel moeite mee, waardoor het voor haar zeker geen pretje was. Inmiddels waren we al 30 minuten aan het klimmen, liep het tegen zessen en hadden we ik weet niet hoeveel trappen gehad. Van Stu werden we ook niet veel wijzer, want elke keer als we vroegen hoe ver het nog was zei hij dat dít de laatste paar trappen waren. 'Maar dat zei 30 trappen geleden ook al!' Stu antwoordde steevast dat het déze keer toch écht zo was, waarna er toch weer een stuk of wat meer trappen volgden dan we hadden verwacht. Man, man, man, en dat nog op dit tijdstip van de dag met een lege maag. Uiteindelijk, na dus een superlange klim kwamen we uit bij een look out platform. Mooi uitzicht, maar als je denkt dat dit het was heb je het mis! We moesten en zouden naar het allerhoogste topje! En jawel, dat betekende dat we letterlijk de rotsen moesten gaan beklimmen. Eerlijk is eerlijk, ik heb wel eens dingen gedaan die ik minder eng vond. Stu was natuurlijk al weer uit het zicht, zo snel al hij omhoog klom. En dus hing ik aan een steil stukje rots met de gedachten dat ik elk moment achterover kon vallen om van alles te breken aangezien ik geen idee had waar ik nu mijn voet neer moest zetten. Gelukkig heb ik een manier weten te vinden, anders had ik nu misschien niet hier gezeten om jullie dit allemaal te vertellen! Het was uiteraard wel een enorm goed gevoel om na zo goed als een uur de top te bereiken en een super uitzicht te hebben. Nu moesten we alleen nog maar de weg naar beneden maken. De klim naar beneden was nog weer een andere uitdaging, maar ook dit heb ik gelukkig overleefd. Ik voelde en hoorde alleen mijn maag wel enorm rommelen inmiddels.. Na zo'n drie kwartier, dit ging gelukkig sneller dan de weg omhoog, waren we dan weer terug bij de auto. Nu nog even 20 minuutjes terug naar huis rijden en we konden eten! Of laten we zeggen beginnen met koken, want het eten komt er helaas niet vanzelf.
Rond kwart voor acht eindelijk thuis en uitgehongerd! Ha, nu duurde het in ieder geval niet heel lang meer voor we eten zouden krijgen ;)

De volgende dag moest Stu werken, maar stelde voor dat Sabrina en ik naar de Whangarei watervallen zouden gaan en vanuit daar was het een kleine wandeling naar het centrum. Het was rond half 1 dat we bij de watervallen waren en toen moesten we alleen nog even naar het centrum lopen om daar te lunchen en het stadje te bekijken. Serieus, geloof deze man nooit als hij zegt dat iets een korte wandeling is!! Ok, we verdwaalden een klein beetje, maar daar waren we niet zo absurd veel tijd mee kwijt. Ondanks deze kleine omweg, kwamen we pas om 3 uur in het stadje aan! Je raadt het al: weer enorm veel trek dus gelijk maar op zoek naar een bakkertje om iets te eten te halen. Stu had gezegd dat we om half 5 weer thuis moesten zijn om te waterskiën, maar daar hadden wij helemaal geen zin meer in. We moesten namelijk ook nog terug naar zijn huis lopen, wat ons nog weer een uur zou kosten. Oftewel, we waren nog maar net in het centrum of moesten haast alweer weg! Nou ja, uiteindelijk tegen 4 uur toch maar richting huis gelopen, zodat we hem onderweg misschien tegen zouden komen om te zeggen dat we niet mee gingen waterskiën. We hadden verwacht dat Stu al wel weg zou zijn, maar hij was er nog en zei dat we dan de volgende ochtend wel zouden gaan waterskiën. Hadden we dus net zo goed nog wat langer in het stadje kunnen blijven! We hebben er in ieder geval weer een ding bij geleerd: ga nooit op pad zonder iets te eten bij je! Water is niet echt hongerstillend zo hebben we gemerkt.
Gelukkig hoefden we nu in ieder geval niet het waterskiën te missen, want dit leek ons toch wel weer heel leuk om te doen (nadat we dit dezelfde week voor het eerst hadden geprobeerd!). Zo moesten we dus zaterdagochtend vroeg opstaan, want om 8 uur moesten we al bij Phil, een vriend van Stu, zijn. Dit was echt enorm gaaf om te doen en nadat we de vorige keer alleen naast de boot hadden geskiet, mochten we nu echt achter de boot! Wooow, supertof en het ging ook echt heel erg goed! Na het waterskiën waren we nog maar net thuis of Stu zat alweer met zijn boekje in de aanslag wat we hierna konden gaan doen. Sjongejonge, die man heeft echt geen zit in zijn gat! Na hem er van te hebben overtuigd dat we even een paar ieniemienie minuutjes van rust nodig hadden, besloten we om 's middags naar een rugbywedstrijd te gaan kijken. Rugby is natuurlijk een grote nationale sport hier in Nieuw Zeeland, dus dit was iets wat we zeker nog wilden zien!
Helaas ging Annette die middag weg en hebben we haar voor de wedstrijd bij de bus afgezet.De rugbywedstrijd was super om te zien, dus we waren blij dat we waren gegaan! En het mooie was: Stu snelde naar de kaartverkoop, omdat hij bang was dat we anders te laat zouden zijn en dus betaalde hij de kaartjes! Vervolgens moesten we alsnog ruim 10 minuten wachten, maar dat maakte ons al niet meer uit haha.
Nadat we zoveel plezier hadden beleefd aan het waterskiën gingen we de dag erna, zondag, weer! Dit keer mochten we een half uurtje langer uitslapen en hoefden we pas om half 9 bij Phil te zijn. Het heeft deze keer een paar grappige videobeelden opgeleverd doordat ik een paar keer mooi onderuit ging. Maar ja, wil je beter worden moet je uiteraard nieuwe dingen proberen en af en toe wat risico nemen ;) Ook 's middags stond er een activiteit op het programma, namelijk het bezoeken van de Abbey Caves om glowworms te bekijken. Ondanks dat we soms tot onze middel in het ijskoude water stonden, was het zeker de moeite waard. Wat een mooi gezicht al die ' lichtjes', alsof je onder een sterrenhemel staat. Verrassend genoeg was Stu nadat we van de grotten moe en dus hadden we een heerlijk rustig eind van de middag/avond.

Na onze hectische dagen bij Stu was het tijd om verder te gaan en dat vonden we eigenlijk helemaal niet zo erg! Even weer wat rust in de tent. We reden verder naar het noorden omdat we later een dagtripje zouden maken naar Cape Reinga: het allernoordelijkste puntje van Nieuw Zeeland. Dit was een super geslaagde dag, met eerst een bustrip naar het allernoordelijkste puntje met vuurtoren. Onderweg trouwens nog een knoepert van een ijsje gegeten. Je bestelt 1 bolletje, maar je krijgt een ijsje waar je u tegen zegt. In Nederland zouden het denk ik 4 bolletjes zijn. Ik zat ook goed vol hierna!
Nadat we bij de vuurtoren hadden gekeken en de nodige foto's van het uitzicht hadden gemaakt, moesten we weer terug naar de bus om aan de terugweg te beginnen. Deze ging niet zoals de heenweg over de gewone weg, maar via 90 Mile Beach. Eigenlijk is het strand maar 60 mijl, 95km, maar dat vergeten we voor het gemak maar even. Hier zijn enorm hoge zandduinen waar wij met een board vanaf mochten glijden. Wow, dat ging best hard! En lekker helemaal onder het zand als je eenmaal weer beneden bent, maar daarom niet minder geslaagd.

Hiermee eindigden de avonturen in Northland en was het tijd onze weg naar beneden te maken. We reden tot aan Otorohanga, omdat we ook hier weer een couchsurfadres hadden gevonden. Dit keer bij een gezin met een dochter van onze leeftijd en dit was super gezellig. Helaas konden we maar 1 nachtje blijven, want de volgende dag gingen we naar de Waitomo Caves voor Black Water Rafting! Voor diegene die niet weet wat dit is, dit is wat we gingen doen: Eerst ongeveer 35 meter abseilen om de grot binnen te gaan. Vervolgens loop je daar met een klein lampje op je hoofd in het donker en aardig nauwe gangen. Op een gegeven moment kwamen we op een punt dat we de lichten uit moesten doen en één voor één aan een touw werden vastgemaakt, om vervolgens met een noodgang naar beneden te suizen. De Flying Fox! Best eng in het donker als je niet weer wat er komt. Hierna kregen we elk een rubberen opblaasband en moesten we van ongeveer 2,5 meter hoogte in het water springen. De bedoeling was dat je gelijk met je kont op de band terecht komt, zodat je meteen drijft, maar dat ging bij mij natuurlijk niet helemaal zoals het moest haha! Het water was IJS en IJSkoud daar in die grotten, maar zodra je op je bandje door de grotten glijdt om de glowworms te bewonderen ben je dat al snel weer vergeten. Hierna gingen we nog door wat kleine holtes heen kruipen, van een glijbaan afglijden en een paar kleine watervallen beklimmen. De tijd ging zoals altijd snel voorbij en voor je het weet sta je alweer buiten en is het avontuur weer voorbij. Het was echter zeker de moeite waard en een echte aanrader als je van een beetje avontuur houdt! Na de Waitome Caves reden we verder naar New Plymouth, waar we 2 nachtjes zouden logeren bij Stu's moeder. Gelukkig was zij een stuk rustiger en hebben we hier een paar gezellige en vooral relaxte dagen gehad.

Vanuit New Plymouth reden we naar Wellington, wat uiteindelijk nog een best lange rit was. Onderweg een stop in Wanganui, een gezellig stadje waar toevallig ook net een markt was. Hier hebben we ons even vermaakt voordat het weer tijd was om verder te rijden. Voor Wellington hadden we weer een couchsurf adres gevonden, maar helaas konden we hier pas de dag erna, zondag, terecht. We hadden nog één nachtje die we even moesten overbruggen. Van iemand hadden we gehoord dat er veel plekken in Wellington zijn waar je gratis mag kamperen en zo kregen we het adres van één van deze plekken. Helaas bleek na navraag bij het Visitor Centre dat daar natuurlijk net dit weekend een marathon gehouden zou worden en we er daardoor waarschijnlijk niet mochten staan. Of nou ja, we mochten het wel proberen, maar dan hadden we het risico dat we heel vroeg alweer weggestuurd zouden worden. Daar hadden wij geen zin in. Toen we even later op het bordje keken van de parkeerplaats waar we op dat moment geparkeerd stonden, zagen we dat we hier vanaf 6 uur 's avonds gratis mochten staan en de volgende dag, zondag, was 24 uur gratis parkeren. Het was inmiddels bijna 6 uur en dus betekende dat dat we gewoon gratis mochten blijven staan tot maandag ochtend 7 uur! Conclusie was dus snel gemaakt: we bleven hier gewoon staan! Het was echt midden in het centrum, dus geen idee of het was toegestaan hier daadwerkelijk te overnachten. We zagen echter nergens bordjes die zeiden dat het niet mocht en niemand die er iets van heeft gezegd. 's Avonds even naar de wc bij een kroeg om de hoek en zo ben je aan het kamperen in de hoofdstad van Nieuw Zeeland! Super grappig. Zondag zijn we vervolgens de stad een beetje wezen verkennen, onder andere de botanic gardens en de beehive, het parlementsgebouw, gezien. Tijdens onze wandeling zagen we trouwens eerst een stingray (pijlstaartnog) en daarna een pinguin zwemmen! Vooral dat laatste was erg bijzonder. 's Middags was het de beurt aan het bekende museum in Wellington: Te Papa. Het was werkelijk een heel erg mooi museum en dus hebben we ons hier goed vermaakt.

Na het museum ging we op zoek naar ons couchsurfadres voor die nacht. Gelukkig was dit niet heel moeilijk te vinden en zo werden we al snel verwelkomt door 4 vrienden in de leeftijd van 21 tot 30 jaar die in dit huis samenwonen. Het bleek dat het de jongens op professioneel niveau rugby spelen, maar verder waren het hele normale en aardige jongens. Nadat we wat pizza toegestopt kregen en gezellig hadden gekletst, was het eerst tijd voor een heerlijke douche! Ik dacht dat de pizza ons dinner was, maar toen ik uit de douche kwam merkte ik dat een paar aan het koken geslagen waren. Het was inmiddels al aardig laat, het liep al tegen negenen, dus dat werd weer een nieuwe uitdaging! Je zegt als gasten natuurlijk ook geen nee! Uiteindelijk werd het eten om half 10 opgediend en het is aardig gelukt nog iets naar binnen te werken! Haha, zo verga je van de honger en zo heb je aan eten geen gebrek!

Op maandag 18 februari was het dan tijd om voor nu eerst het noorder eiland te verlaten en de boot te nemen naar Picton, op het zuidereiland. Dit was een boottocht van ruim drie uur, maar wij hadden natuurlijk weer pech. Na 45 minuten onderweg te zijn, kwam er een vrouw aan met de mededeling dat we terug moesten keren naar Wellington in verband met een ' medical emergency'. Het bleek dat één van de passagiers een hartaanval had gehad en zo snel mogelijk naar het ziekenhuis in Wellington moest worden gebracht. Dus moesten we weer terug naar Wellington waardoor we uiteindelijk een vertraging hadden van 1,5 uur. Drie uur op de boot was al lang, ruim vier uur was gewoon niet leuk meer! Gelukkig hebben we vakantie en toch eigenlijk ook alle tijd, dus ik zal niet klagen. Nadat we in Picton aangekomen waren zijn we gelijk doorgereden naar Nelson, ten zuidwesten van Picton. Dit was ongeveer nog 2 uur rijden. Bij het Visitor Centre wederom even gevraagd of er plekken zijn waar we gratis mochten staan en de beste man noemde de parkeerplaats van een supermarkt. Hier hebben we dus vervolgens ook de nacht door gebracht, al voelde het wel een beetje vreemd! Zie je het al voor je; dat je bij je plaatselijke Albert Heijn komt en dat er een paar mensen met een camper staan te kamperen! Haha, nou we waren dan ook blij dat het de volgende dag was en dat we weer onze weg konden vervolgen. Nadat we Nelson hadden bekeken, wat overigens best een leuk stadje is, zijn we verder gegaan naar Motueka. Hier stond het volgende avontuur op het programma, namelijk onze skydive! Die middag gelijk even langsgereden en voor we het wisten stonden we in de agenda voor de volgende dag 11 uur. Spannend!
Je zou het haast niet geloven, maar na een nacht heerlijk te hebben geslapen werden we wakker om ons voor te bereiden op onze skydive! Even voor 11 uur kwamen we bij het centrum aan en moesten we eerst een filmpje over het skydiven bekijken. Daarna moest iedereen beslissen vanaf welke hoogte hij of zij uit het vliegtuig wilde springen en of je al dan niet video en foto materiaal wilde. Uiteraard kozen wij voor de hoogste sprong: 16,500ft, zo'n 5km! Ook kozen we ervoor om iemand met ons mee te laten springen, zodat we nu een leuk filmpje en gave foto's als aandenken hebben. Wonderbaarlijk genoeg waren zowel Sabrina als ik niet echt zenuwachtig voor de sprong, maar hadden we er vooral heel erg veel zin in. That's the spirit! Eenmaal in het vliegtuigje (we zaten echt opgepropt), hadden we een super mooi uitzicht over het Abel Tasman National Park en we zagen zelfs Mount Taranaki bij New Plymouth op het noorder eiland!
Op een gegeven moment kregen we nog wat zuurstof toegediend in verband met de hoogte, maar voor je het weet ben je op hoogte en gaat de deur open om te springen! Ik zat helemaal vooraan en was dus de eerste om te gaan. Gek idee, het ene moment zit je op het randje van het vliegtuig op 5km hoogte en het volgende moment tol je door de lucht. We hadden ongeveer 70 seconden vrije val, waarbij je met 200km per uur naar beneden suist. Voor je het weet gaat de parachute echter open en is je snelheid nog maar 20km per uur. Wel een super mooi uitzicht natuurlijk! Voor je het weet sta je alweer op de grond en toen ik de man vroeg hoeveel tijd er nou zat tussen het uit het vliegtuig springen en het landen zei hij ongeveer 4 minuten. Zo snel gaat dat dus! Nevermind, het was echt gaaf!

Na Motueka reden we naar Marahau, om vandaar in alle vroegte de watertaxi naar Bark Bay (Abel Tasman National Park) te nemen. Van hier zouden we vervolgens terug lopen naar Marahau om zo een gedeelte van het nationale park lopend te verkennen. Dit was een wandeling van ongeveer 20km, maar was zeker de moeite waard. We deden er inclusief pauzes ongeveer 6 uur over en volgens mij is dat een redelijke tijd. Al moet ik wel zeggen dat ik toch stiekem wel een beetje blij was toen we weer in Marahau waren! 's Avonds in Marahau een camping gezocht om heerlijk met de voetjes omhoog te zitten haha.
Vanaf Marahau reden we vervolgens naar Murchison, waar we naar de langste swingbridge van Nieuw Zeeland zijn geweest. Deze is 110 meter lang! Hier was ook een organisatie die met een jet boat door de canyon heen scheurt om vervolgens wat stunts te doen, zoals spins etc. We wilden dit eerst in Queenstown doen, maar hadden ook hele goede verhalen over deze organisatie gehoord. Daarbij was hij goedoper en we hadden geluk: er was plek!
Na deze wederom geslaagde middag, zijn we verder gereden naar een plaatselijke DOC site, een kampeerplek in de natuur beheerd door een soort staatsbosbeheer. Hier waren enorm veel sandflies en echt, wat een vervelende beesten zijn dat! Ze zwormen met tientallen om ons heen en we zijn dan ook goed gestoken! Vooral op onze voeten, jeuken dat dat deed! Maar ze zeggen toch wel eens, er zijn ergere dingen? Laat dat dan maar ons troost zijn.
De volgende stop was Westport, waar we 2 nachten gingen couchsurfen bij Martin en zijn 2 dochters. Vanuit hier hebben we onder andere de zeehonden kolonie bij Cape Foulwind gezien. Leuk om de zeehonden hier te zien zonnebaden op de rotsen.
Van Westport gingen we verder naar Greymouth en hebben we onderweg nog de Pancake Rocks gezien; een groep van sterk verweerde kalksteenrotsen. Het kalksteen lijkt hier gelaagd waardoor het net een stapel pannenkoeken is. Deze lagen zijn ontstaan door enorme druk op de wisselende harde en zachte lagen van zeedieren en plantenresten. Als het vloed is, kun je het water van de zee door sommige gaten zien spuiten (blowholes), maar helaas waren wij er met eb. Gelukkig hadden we in Australië ook al wat blowholes gezien! Greymouth zelf was helemaal niks en hier zijn we dan ook na 1 nachtje weer vertrokken. We hadden besloten namelijk besloten naar Arthur's Pass te gaan, een nationaal park! Eigenlijk wilden we dit vanuit Christchurch doen, maar vanaf deze kant was korter én we hadden toch een dagje over. We hadden geluk met het weer. Toen we uit Greymouth vertrokken was het grijs en leek het te gaan regenen, maar zodra we dichter bij het park kwamen klaarde het al snel op en was er al snel een helderblauwe lucht. We hebben hier een paar mooie wandelingen gemaakt en een hoge waterval genaamd ' Devil Punchbowl' gezien.
Na Arthur's Pass gingen we naar Hokitika en hebben we hier vlakbij op een DOC site gestaan. Gelukkig een stuk minder sandflies dan op de vorige! Vlakbij deze plek was de Hokitika Gorge met werkelijk het blauwste water wat ik ooit heb gezien. Kennen jullie het blauwe smaakje van Aquarius? Zo blauw was dit water nou ook! Ongelooflijk niet? Wacht maar tot je de foto's ziet!

Vanaf Hokitika reden we naar Franz Josef Glacier. Ook hier gingen we weer couchsurfen en dit waren ook weer 4 jongens in een huis: 2 kiwi's, een duitser en een amerikaan. Leuke jongens en we hebben ook hier weer een gezellige tijd gehad. Franz Josef Glacier is bekent om, hoe kan het ook anders, zijn glacier en via een mooie wandeling kon je deze bewonderen. Jammer om te horen dat de glacier zich steeds verder terugtrekt doordat het steeds warmer wordt, maar ik heb hem in ieder geval nog kunnen zien! 's Avonds zijn we nog naar Lake Mapourika geweest om hier een beetje te relaxen en van het lekkere weer te genieten. Overdag was het bewolkt (ideaal voor de wandeling), maar 's middags klaarde het op waardoor het nog aardig warm werd. Vanaf dit meer had je ook een mooi uitzicht op de bergen dus dat hadden we mooi bekeken!

De dag daarna was het 1 maart en dat betekende Happy Birthday to.. ME! Best vreemd hoor, om je verjaardag te vieren zonder je vrienden en familie om je heen en het voelde dan ook als een gewoon dagje. Dat moet zodra ik thuis ben maar gauw even over! Verder hebben we deze dag ook een aardig tijdje in de auto gezeten, aangezien we richting Wanaka gingen rijden en dit ongeveer 4 uur rijden was. Omdat we pas laat waren vertrokken, kwamen we rond etenstijd bij Lake Hawea aan (zo'n 20 km voor Wanaka) en hebben we hier als avondeten fish&chips gehaald. Dat was wel een lekker verjaardagsmaaltje, alhoewel ik proppievol zat (we hadden namelijk 2 scoops patat besteld, terwijl 1 al genoeg was geweest voor ons tweeën). Vanaf Lake Hawea zijn we nog een klein stukje verder gereden om daar op een camping te overnachten. De dag erna gingen we dan daadwerkelijk naar Wanaka en brachten we een bezoekje aan Puzzling World. Dit is een soort museum met allemaal grappige illusinaties en een hele grote doolhof waar we dan ook goed in zijn verdwaald. Was een leuke ochtend, maar daarna moesten we ook alweer verder naar Queenstown om ons volgende couchsurfadres op te zoeken! Dit was bij een hele aardige man, Ricky, die oorspronkelijk van Bali komt, dus kon hij ons een paar goede tips geven voor als we straks naar Bali gaan. Verder gingen we met hem nog naar een dichtsbijzijnd meer om daar een beetje te wandelen en nam hij ons mee naar een weg die ook wel bekend staat als de gevaarlijkste weg van de wereld! Zodra je die ingaat staan er ook allemaal borden met waarschuwingen, dus dat kwam ook al erg 'intimiderend' over. Een supersmalle weg, terwijl uit beide richtingen auto's kunnen komen. Soms draai je echter om een rots heen zodat je van geen kant kunt zien of er iets van de andere kant aankomt. Doordat het dus zo smal is en aan de ene kant een rots zit en aan de andere kant een diepe klif heb je ook maar weinig uitwijkmogelijkheden mocht er wel iets aankomen. Ik was blij dat we na een tijdje weer op de gewone weg waren, want ik snap wel dat dit de gevaarlijkste weg van de wereld genoemd wordt!
Toen we trouwens Ricky vertelden dat we in Wellington bij 4 professionele rugbyspelers stonden ging hij helemaal uit zijn dak en vroeg hij ons hoe ze heetten en van welk team ze zijn. We wisten de team niet, alleen de naam van 1 van de jongens en dus ging hij gelijk op zoek naar het nationale team van Wellington. Hier bleken ze dus in te zitten en hij vertelde ons dat deze jongen super goed en populair zijn en dat 'elk meisje uit haar dak zou gaan als wisten dat wij daar hadden gelogeerd'. Eén van de mannen schijnt zelfs in het All Blacks team te spelen, het nationale team van NZ! Haha, wisten wij veel! Wel super grappig en bijzonder dus dat wij bij hen hebben mogen logeren!
Helaas konden we door omstandigheden maar 2 nachtjes bij Ricky blijven en hebben we de overige 2 nachten op een DOC site gestaan. Was ook prima. We hebben afgelopen maandag gezellig in Queenstown winkeltjes bekeken en zijn naar het park geweest. Queenstown is best groot en heeft een leuke sfeer, dus we vermaakten ons prima. Afgelopen dinsdag hebben we vanaf Queenstown een uitstapje gemaakt naar Milford Sound. Een lange busreis van 5 uur erheen om vervolgens 'maar' 2 uur op de boot rond te varen. We vonden het een beetje jammer dat het zo kort was, maar we hebben wel weer wat mooie dingen gezien. Daarna weer een 5 uur durende reis terug, dus we waren aardig moe toen we terug kwamen. Gelukkig konden we de volgende dag weer lekker uitslapen ;)

Inmiddels zitten we vlakbij Invercargill bij familie van de mensen waar we de eerste week hebben gelogeerd! Grappig hoe iedereen hier toch zo gastvrij is. Vandaag zijn we een dagje naar Bluff geweest en vanuit hier kon je mooi Stewart Island zien liggen. Veel verder dan de eerste contouren konden we helaas niet kijken, want het was wat heiig. Morgen rijden we verder naar Dunedin, met onderweg nog een overnachtingsstop bij Kaka Point, om vanuit daar hopelijk wat pinguins en nog meer zeehonden te kunnen zien!

Omdat mijn verhaal nog niet lang genoeg is; hier nog een paar snelle weetjes over Nieuw Zeeland:

- De Maori naam voor Nieuw Zeeland is Aoteorea, wat 'land van de lange witte wolk' betekent. Toen de Maori's het land ontdekten, leek het land namelijk als een wolk aan de horizon te liggen.
- Als men hier praat over een kiwi, kan het over drie verschillende dingen gaan: een inwoner van Nieuw Zeeland, de bekende nationale vogel van Nieuw Zeeland óf dat lekkere stukje fruit wat hier veelvuldig aan de bomen groeit!
- Ondanks dat je van iedereen hoort dat Nieuw Zeeland het land is van de schapen, hebben wij tot nu toe meer koeien gezien dan schapen! En het leuke is, de meeste zijn Friese koeien!

Ik hoop dat jullie weer hebben genoten van mijn verhaal en het werkelijk tot het einde hebben gehaald! Compliment daarvoor, want hij was deze keer wel errug lang!!
Liefs!